Daha once Derin in bale gosterisi icin boyle bir post yazmistim. Yine ayni baslik geldi aklima ama baska bir motivasyonla… Hep tartisirdik kucukken yil sonu gosterisi olmayan bir okula gonderelim diye. Oyle bir gerceklik yok onumdeki sartlarda. Ama en azindan karnaval yapardi anaokullari ve herkes hep birlikte eglenirdi. Tabii, ilkokul daha ciddi bir is. Topluluk onune cikma da ayri bir tecrube, kabul ediyorum ama ben hem coskulandim, gurur duydum, hem de biraz uzuldum cumartesi gunku gosterimizde.
Sahane bir gosteriydi. Her sinif bir ulke. Gosteriden once ulke ile ilgili arastirma yapildi. İnternetten okundu, resimler secildi. Posterler hazirladilar. Hem sergilerin hem de guzel danslarin yer aldigi, beni cocuklugumuz TRT 23 Nisan gosterilerine goturen, benzer bir coskuyu yasatan, cok emek iceren sahane bir gosteriydi. Gurur duydum.
Bir yandan da huzunlendim ama… Gosteri sirasinda cesitli sebeplerden arkada kalan, hic gorunemeyen, sahane dans edenlerin yaninda, bu benim iyi yaptigim bir is degil ama daha cok iyi yaptigim isler var gibi duran minikleri gorunce huzunlendim. Ondekileri arkaya, arkadakileri one alan koreografileri sevdim. En cok da Turkiye’yi begendim. Ham cokelek ile folklor kiyafetleri ile birlikte dansettiler. Ellerinde tahta kasiklar, daire oldular birden ve done done dansettiler. Herkes, heryerde, daha esit, daha guzel bir tablo gorundu gozume. Cocuklar soz konusu olunca duygusalligim tavan yapiyor herhalde…
AKI AİLESİ 